Fanatiek wedstrijdruiter. Dat was ik. Heel vroeger in springen en dressuur, daarna alleen in dressuur. Met twee paarden mocht ik Z springen starten, ik behaalde winstpunten met drie paarden in de Z dressuur en met eentje reed ik ZZ-licht. Ik ging graag naar concoursen, reed er twaalf per jaar. Maar ik maakte ook veel buitenritten met mijn wedstrijdpaarden.
Mijn wedstrijdcarrière eindigde min of meer op de dag dat ik voor mijn werk van het noorden naar de Achterhoek trok. Merlijn kwam mee. Ik bemerkte dat hij zo krom was als een hoepel, doordat hij als waterliefhebber met een slecht inschattingsvermogen twee keer in de sloot gezeten had. Twee keer met een tractor uit de modder getrokken worden is niet goed voor de rug van een paard. Ik dacht: dit wordt niet mijn volgende sportpaard. Ik had de keuze: of een paard kopen dat bij mijn sportambities past, of mijn ambities aanpassen bij wat mijn paard kan. Ik ging voor dat laatste. Ik vond Merlijn gewoon heel leuk. Hij kreeg veel therapie, ik keek wat hij wel kon, trainde hem met beleid en samen maakten en maken we plezier. Van ons tweeën ben ik degene met het sportlijf, zeg ik altijd. Jarenlang had ik hem gestald in een sportstal. En alhoewel ik Merlijn wel een paar keer gestart heb en hij tot M1 kwam, stond ik bekend als ‘de recreatieruiter’. Ik vond dat heel gek. Ik zag mezelf als wedstrijdruiter die nu recreatief reed. Eigenlijk zag ik mezelf vooral als ‘ruiter van Merlijn’.
Tot mijn verbazing merkte ik dat ik niet als persoon, maar als ruiter, ‘recreatieruiter’ was. En dat blijkt lager in rang dan ‘wedstrijdruiter’. Merlijn was als ‘recreatiepaard’ ook lager in rang dan de wedstrijdpaarden, alhoewel hem dat ook voordelen opleverde. Als hij in de winter in de regen in de wei stond, dan kon dat, want het was een ‘recreatiepaard’. Die kunnen in de blubber. Dat heeft vooral te maken met hun karakter. Het karakter van een sportpaard is in de ogen van velen dusdanig, dat het alleen met beleid, in zijn uppie, slechts een paar uurtjes, in een postzegelwei kan. Of alleen in de bewegingsmolen. Blijkbaar. Een recreatiepaard wordt gezien als ‘minder sensibel’ en kan daarom wel in de wei. Met andere paarden.
Dat een paard meer ontspannen wordt als het meer buiten loopt in een groep, meer natuurlijke beweging krijgt en meer sociaal contact, en dat je dus het ‘gedrag’ van een sportpaard creëert door hem veel (eenzaam) op te sluiten, is een kwartje dat maar zelden valt.
Even voor de duidelijkheid: Merlijn is van Weltmeijer x Wisconsin. Zijn moeder was een van mijn Z-paarden. Merlijn is dus, qua afstamming, hartstikke sportpaard. En ook in zijn hoofd, hij is erg gevoelig en – je zou het niet zeggen als je hem ziet – heet om te rijden.
Blijkbaar word je in de ogen van velen een betere ruiter als je een startkaart aanvraagt en een wedstrijdjasje aantrekt en een volte bij B kunt rijden in stap, draf en galop.
Terug naar het onderwerp: het imago de recreatieruiter. Langzamerhand hoorde ik veel vaker een oordeel in het begrip ‘recreatieruiter’. Blijkbaar word je in de ogen van velen een betere ruiter als je een startkaart aanvraagt en een wedstrijdjasje aantrekt en een volte bij B kunt rijden in stap, draf en galop. En een slechtere als je dat wedstrijdjasje niet meer aandoet maar met je paard langs tractors, over bruggen en langs blaffende honden kunt rijden. Volgens mij moet dat andersom zijn. In mijn ogen zijn veel wedstrijdruiters geen erg goede ruiters. Ze kunnen nog geen wedstrijdterrein oprijden. De groom houdt het paard aan een ketting vast (‘alsof je Bokito aan een touwtje hebt’, las ik ooit), de ruiter schreeuwt nerveus naar andere ruiters om uit de buurt te blijven, dan gaat de longe er aan voor tien minuten stoom afblazen en uiteindelijk kan het paard die volte bij B in stap, draf of galop doen, in de ring. Tenzij een of andere minkukel een bloemstuk bij E heeft gezet, of er een Jack Russel langs de bak rent, want daar kan een dressuurpaard niet tegen. Dat weet toch iedereen? Je bent volgens mij een minder goede ruiter omdat je je paard niet goed gewend hebt aan omstandigheden als bloembakken en Jack Russels. Het heeft niks te maken met de mate van je aangeboren ruitertalent.
Een recreatiepaard levert gemiddeld genomen niet zoveel op als een goed – lees: veelbelovend, want hij moet jong zijn – sportpaard. In Duitsland is dat niet altijd zo. Daar zijn heel goed opgeleide recreatiepaarden die keurig opgevoed zijn en waarmee je heerlijke probleemloze ritten maakt, juist best duur. En terecht. Goed opvoeden en degelijk trainen vergt tijd en dat kost geld. Probeer er maar eens aan te komen, aan zo’n fijn recreatiepaard. Recreatieruiters hebben ruime keuze uit slecht opgevoede en vaak ongezonde sportpaarden die door deze problemen voor de sport ook al niet geschikt zijn. Ze worden dan aangeprezen als ‘fijn recreatiepaard’. Amehoela! Vaak kiezen recreatieruiters uiteindelijk voor een paard uit het buitenland, waar ze wel zomaar het bos mee in kunnen rijden. En – ook fijn – ook weer heelhuids uit het bos komen. En dat laatste is met een onopgevoede, niet sociaal gehouden (en dus gestresste en gefrustreerde), op sport gefokte, KWPN-er nog maar de vraag.
Goed opvoeden en degelijk trainen vergt tijd en dat kost geld. Probeer er maar eens aan te komen, aan zo’n fijn recreatiepaard.
Dit blog is uiteraard wat scherp gesteld. Er zijn inderdaad recreatieruiters die vier uur lang buitenrijden en daarbij vier uur lang scheef hangen op hun paard, dat zo stijf is als een plank. Er zijn ook goede wedstrijdruiters die hun paarden wel in de wei zetten, opvoeden en veelzijdig trainen. Maar ik denk dat het wel tijd is om elkaar te respecteren. Stel iemand is een betere of minder goede ruiter. Ja, en? Stel iemand heeft een paard met meer of met minder talent. Ja, en? Stel je liever de vraag: is het iemand die goed is voor zijn paard? Er plezier mee heeft? Krijgt het paard een goede training en een paardvriendelijk leven? Dat is waar het om draait. Niet om die volte bij B in een wedstrijdjasje waarvan je tegenwoordig zelf de kleur mag uitzoeken. En al helemaal niet door minachtend op iemand anders of diens paard neer te kijken.
Wist je trouwens al dat de groep recreatieruiters de snelst groeiende en grootste groep van ruiters is? Ze zwaaien vriendelijk naar je vanaf de rug van hun paard, als ze door het bos rijden.
(Op onderstaande foto zie je mij (rechts) op Felida (v. Wisconsin), de moeder van Merlijn. Ik reed Z dressuur met haar. Naast mij rijdt mijn moeder op haar Titus (v. Jashin), waar ik Z dressuur en Z startgerechtigd springen mee was. We doen hier mee aan een puzzeltocht van plm 25 km lengte. De bovenste foto is gemaakt door www.lonnekruesink.nl)
Mijn nieuwste blogs vind je op Paardvisie.nl!
Alle reacties op dit blog doen me deugd. Superleuk! Plaatsen op facebook en fora etc graag als linkje.
Op dit blog zit copyright.
Leandro, de snelste schimmel van Sinterklaas
Een top artikel! Ik kan me helemaal vinden in de tekst. Mijn complimenten.
Als ponyruiter heb ik altijd het geluk gehad te mogen genieten van de combinatie: wedstrijdruiter en recreatieruiter! Serieus trainen, maar ook heerlijk langs de waterschapspaden (wij hadden geen bossen in de buurt) een verfrissende rengalop. En op concours; iedereen ging eerst dressuren, dan springen en tot slot met z’n allen een parade rijden! Afwisseling is voor je zelf heel prettig, dan vast ook voor je rijdier. Tijdens de overstap naar paard, vernam ik de verandering die plaats vond, steeds meer ‘specialisten’ verschenen er op concours.Òf dressuur òf springen en een gezellige cross of rally paper zat er bijna niet meer in.
Voor mij geldt: als je geniet van je sport en de ongelofelijke binding die je met je rijdier kunt hebben, elkaar met respect behandeld en probeert je rijdier een zo natuurlijk mogelijk leven te geven, dan maakt het niet uit of je wedstrijdruiter of een natuurruiter bent!
Ja dat gevoel van recreatie ruiter begrijp ik heel goed .
Maar stop aub met belachelijk maken van wedstrijd ruiters en het kwpn .
Juist door de elite wedstrijdruiters blijft ruitersport polpulair en word er elk jaar weer heel veel geld vrij gemaakt landelijk als gemeentelijk .
Belachelijk stuk tekst !
Mailen mag ,ik sta juist open voor discussie .
het is niet belachelijk als je topruiter bent hoef je nog niet minder waardig te doen na ander. wil niet zeggen dat ze allemaal zo zijn. ruiters zijn al zo ook al zijn ze nog niet eens bij hoge klasse zijn, mensen met paarden is gewoon ander slag daar verander je ben ik bang ook niet veel aan.
liefs Helena
Ps: wilde nog even zeggen dat ik het prachtig foto vind in mijn ogen laat je dan zien dat je 1 bent met je paard. ook al is het niet volgens de regels
Haha rallypaper van Gorechtruiters???
Wat mij betreft helemaal waar. Klein land met veel grote paarden. Ze komen (bijna) niet buiten zonder ruiter. Even uitrazen is er dus niet bij. Naast de koliek van het stilstaan op stal dus ook nog onverstoorbaar moeten wezen in het verkeer anders durft baasje er niet op naar buiten. Laten paarden nou juist op die stress reageren. Kortom wij maken ze nerveus. Van ver halen heeft dus geen zin, het gaat hooguit een poosje goed. Meer ruimte, voldoende weidegang en wat meer ruimte in het verkeer en dan zou het een stuk beter gaan. Maar of we dan plaats hebben voor al die paarden is natuurlijk de vraag. Moet kunnen als we de armlastige landbouwers daarmee een goede boterham kunnen bezorgen.
Reg
Yes Dit is een hele goeie.
Respect hebben voor mens en dier,dat is bij ons op stal heel belangrijk.
Maar dat je paard of pony ook een goed leven moet hebben?
Daar gaan we helemaal voor. Enne ruiters dik of dun lang of kort zwart of wit. We moeten allemaal genieten van onze trouwe viervoeter waar menigeen jaloers op is , dus sportruiters wij recreanten zijn net zo blij en trots als jullie met jullie trouwe beestjes ,,,maar welk beestje heeft een best leven?
Ooit in de top van de endurance gereden en bij deze tak nooit ervaren wat jij beschrijft eigenlijk.
Nu ik met mijn ‘nieuwe’ merrie weer opnieuw ben begonnen, ervaar ik wel dat de druk van het presteren weg is
.seen it done it… en dat is een heerlijk gevoel, je zou bijna recreatieruiter worden.
En in de endurance zijn de meeste paarden echt ‘situatiemak’ 😉
Ik ben het helemaal eens met dit artiekel.
Als je als recreatie ruiter op wedstrijd komt wordje vaak raar aangekeken. . Maar ze staan je nog stommer aan te kijken als je paard dan wel netjes de proef door loopt. Zonder weg springen staan of stoppen.
Ik ben gestopt met wedtrijden rijden door dat mijn wedstrijd paard lichamelijke problemen kreeg maar ik durf rustig te zeggen dat ik meer lol met me paard heb dan vele wedstrijd ruiters die met regel maar ruzie met het paard hebben omdat het niet zo gaat als het zou moeten. Sociaal contact en veel afwisseling is voor elk paard goed
Leuk en terecht artikel!
Maar vriendelijke recreatieruiters? Ik dacht dat je een conflict had gehad met een gemoedelijk buiten rijdende groep?!?! 😉
Amen!! dat is geweldig goed verwoord.. wij merken het hier wekelijks als de weekruiters voor een paardrijvakantie bij ons aankomen…. gelukkig zijn die ‘rangen & standen ‘ na de eerste dagtocht door de bergen snel vergeten en is iedereen gelijk.. dat is juist zo fijn als je tochten door de bergen organiseerd, je haalt alle partijen uit hun ‘comfort-zone’ en er heerst een geweldige groeps-spirit !
Zelf ervaren ? kijk dan op http://www.pradis.fr en boek een TRAIL of STER TRAIL
groetjes
Monica
Een artikel waar ik mij helemaal in kan vinden…. !
En ja, de ‘rally paper’ van de Gorechtruiters met Pasen was een hoogtepunt evenals de cross aan het einde van het buitenseizoen die werd georganiseerd door Veendam.
Mooi verhaal Marjan. En leuk om je zo terug te zien. Lang geleden!!
Wauw goed omschreven maar ik als ruiter van beide kanten (zowel recreatief als wedstrijdruiter) kan me zo ergeren aan boven genoemde vooroordelen maar het gaat me vooral aan het hart als ik dan de stal naast ons zie waar de paarden dus inderdaad 1 voor 1 een uurtje uit die 3 bij 3 meter mogen om in 5 bij 5 meter net een frisse neus kunnen halen voor ze weer naar binnen moeten.. Die alleen staan omdat er misschien wel een een hap geeft en je paard zo misschien wel socialevaardigheden krijgt.. Ik vin het mooi omschreven en kan me er zo invinden! Complimenten
Heel herkenbaar!
Zelfs als je zelf lichamelijk niet meer in staat bent om sportgericht te trainen, maar wel goed bent voor je paard, hem niet wilt verkopen ~tenslotte is hij je maatje~ en dus genoegen neemt met hem mooie dagen te geven in een leuke groep op het land en hem licht, maar prettig, recreatief te rijden.
En zelfs al is hij duidelijk een blij paard. En ben je een tevreden ruiter (die zich wel even over het idee van nooit meer wedstrijdmatig trainen heen heeft moeten zetten).
Zelfs dan: ‘Ach, wat weet jij nou, jij bent een recreatie ruiter.’
Ondanks een gebroken rug, veilig en heerlijk ontspannen kunnen buiten rijden op een goed (zelf) opgevoede, maar heel heel hete volbloed, zou toch het summum moeten zijn, maar je blijft slechts de ‘recreatie ruiter’.
Eerst had ik de neiging te zeggen: maar ik mocht op 13-jarige leeftijd al Z2 dressuur starten (pony’s weliswaar)…
Nu ben ik er trots op om een recreatie ruiter te zijn! ;-D
Want ik heb een fijn paard, dat mij vertrouwt, en waar ik zo op weg rijd, langs vrachtwagens, blaffende honden en zelfs over smalle houten fietsbruggetjes.
Wat een rare wereld is de prestatie gerichte paardenwereld in Nederland toch eigenlijk…
Amen !!!
Wat goed gevoeld,geobserveerd en verwoord !!!
Eens! Niet dat alle wedstrijdruiters hetzelfde zijn hoor, maar als je zegt ‘ik rij recreatief, beetje springen, oefencrossje af en toe, lekker buitenrijden’ dan volgt toch vaak de vraag ‘geen wedstrijden?’ en een bepaalde blik als ik zeg ‘nee’. Doe van alles, van caroussel tot vierdaagse, kan overal heen met mijn paard, maar ja ‘wat is haar afstamming?’ schijnt soms toch belangrijker te zijn dan haar karakter.
Ze is zeker weten happy, grote loopstal met vrije toegang tot paddock en 3 andere paarden, waar ze een kleine kudde mee vormt. Ik zweer bij deze manier van houden, doen het al jaren zo en zou haar nooit meer in een box van 3 bij 3 willen hebben. Wordt zelf claustrofobisch als ik er aan denk. Paarden moet je sociaal houden, in ieder geval zo veel als mogelijk, dus ik hoop echt dat daar straks strengere regels voor komen.
Sadko Solinski is de auteur van o.a. het boek Reiten, Reiter, Reiterij. Gedurende zijn hele leven heeft hij zich bezig gehouden met het trainen van recreatiepaarden en vooral de ruiters daarvan. Hij trainde ook paarden van het Cadre Noir. In (paarden)wetenschappelijke kring duikt zijn naam ook vaak op vanwege zijn allesomvattende filosofie over het recreatiepaard. Daar moeten HOGERE eisen aan gesteld worden dan aan het doorsnee wedstrijdpaard. Het moet immers een alleskunnertje zijn; onbevreesd, gezond getraind, goed van bouw, hoeven, exterieur, sociaal en met een goed karakter. Een afgedankt wedstrijdpaard daarvoor kopen raad hij ten strengste af. Ook aan de ruiter stelt hij hoge eisen wat betreft omgaan met je dier, korrekt rijden, training van het paard, gymnastiseren enz. enz. Volgens mij heeft er zich nog nooit iemand zich zo intensief darmee bezig gehouden. Zeker geen gemakkelijke boeken van zijn hand, maar ‘goud’ waard.
Kan niet beter beschreven worden! Bravo!
Helemaal mee eens, dit kon ik zelf geschreven hebben. Als oud (fanatiek) wedstrijdruiter geniet ik nu van de bossen, strand en zee met mijn 100% dressuur gefokte merrie. Die witte hekjes zien wij in het landschap wel als omheining en het halthouden en groeten doen wij bij de ijscoboer !
wat een superartikel….. fantastisch geschreven, heb je meer van dit soort juistheden…….je zou er bijna een strip van maken, super… ga vooral door met dit soort artikelen…. smul smul
Superartikel, jij begrijpt het!
Hele heldere kijk op de zaken die er echt toe doen! Complimenten:)
Eens! Zeer heldere kijk op de zaken die er echt toe doen! Mijn complimenten!
Wat een heerlijk artikel. De waarheid als een “koe”. Zou het welzijn ten goede komen als dit soort prachtige en voor het paard liefdevolle overdenkingen door een ieder die iets met paarden doet zou worden gedaan. Super mooi Marjan !!!
Je artikel kort samengevat…………. vooroordelen
Wat een fijn blog! Ik ben best een sportieve ruiter (rijd dressuur, springen en af en toe sgw), maar ik ben op stal ook de enige die wekelijks een buitenrit maakt. En uiteindelijk is samen blij door een mooi bos galopperen zoveel leuker dan lintjes winnen of winstpunten rijden.
Geachte Mevrouw,
Door een Facebook opmerking/reactie van een goeie vriendin van ons kwam ik op je pagina terecht. Ik las deze met een aandacht, aandacht waarmee ik elk artikel lees tot ik de meeste tijd rotzooi tegen kom, doch mijn aandacht groeide hoe verder ik las.
Ik ben nu +/- 45 jaar met paarden bezig, nu minder dan vroeger, maar u bent waarschijnlijk jonger dan ik en u heeft de hoofdessentie al lang begrepen waar het om draait een paard te hebben, te verzorgen en vooral van te houden, lief te hebben, te trainen met liefde, samen spelen en gezellige momenten vrije tijd doormaken, samen liggend op de wei een appel en een wortel eten en ik bedoel samen met elk overtoer een beet. Ik heb zo mijn wildste paarden tot praktisch huishondje gemaakt, van wilde jaarling tot superbrave volbloed waar ik mijn motorisch gehandicapte jongste dochter op laat rijden zonder dat ik erbij op zit. Ze lopen precies op eieren als zij erop zit. Ik longeerde ze zonder longe, stond buiten de piste langs de kant en deed alles op stem … kontakt en compliciteit was/is mijn motto. Ik heb dit ook proberen mee te geven aan onze oudste dochter welke het van mij heeft overgenomen sinds een paar jaar. Ook zij gaat zo tewerk. Het resultaat is dat ze ongezien hoogtes springt met een volbloeddraver en de volle zus ervan dressuur meer rijd. Zelfs onze veearts zei me “herman, wa hedde nu gekocht jong !” twee traktoren” Ik zei, kom maar is terug binnen een jaar, je zal anders praten en waarlijk zo, hij praatte anders, kon z’n ogen niet geloven !!!
Nu, om te besluiten … dit lijkt eigen stoef maar ik wil hiermee zeggen dat u het bij het rechte eind heeft en helemaal begrijpt waar het om gaat. Er is niks mooier dan de compliciteit tussen mens en dier maar daar moet je aan werken en “laten” opzadelen, wedstrijdje rijden is niet genoeg. Zoals met hond, kat, eender welk dier je in huis haalt, respekt en liefde, goeie verzorging en pret beleven … daar gaat het om … al de rest id bijzaak.
Bravo zeg ik zo en blij dat ik je pagina kon lezen.
Meest dierbare groet,
herman
Leuk om te lezen! Ik heb een dochter van Felida, nu een fantastisch recreatie paard nadat sport helaas niet meer mogelijk was.
Hoi Belinda,
Wat gaaf! Dus je hebt een zus van mijn Merlijn! Dat kunnen er vier zijn: de kleine bruine merrie van Lancet (eerste veulen), de Jazz, de Weltmeyer en de Welt Hitt. Welke is van jou?
groeten
Marjan
Heerlijk blog om te lezen. Ik ben altijd recreatieruiter geweest. Als 16jarige bijna wedstrijden gaan rijden, maar door school dat toch niet gedaan. Veel mee gegaan als groom bij de ponyclub en ruitervereniging. Vond het wel leuk, maar wat een berg stress erom heen.
Nu al jaaaaren recreant met beetje neiging naar dressuur. Maar ja, ik heb fjorden, dus dat zou niet lukken, zegt men… Ik geniet volop van mijn 4jarige ruin, die vanaf de 1e keer alleen naar buiten alles leuk en interessant vindt. En vooral heerlijk braaf….
Goed geschreven,
misschien ben ik dan wel een recreatieve wedstrijdruiter.
Mijn paarden lopen heerlijk buiten, komen soms dik onder de modder weer naar binnen en doen veel afwisselend werk en krijgen meer ruw – dan krachtvoer.
Ze zijn happy en stralen dat ook uit waardoor we samen veel plezier in het ( wedstrijd gericht)
trainen hebben.
Amen.
Ik houd mij paarden ook in kuddeverband. Deze paarden zijn allemaal rustige paarden. Ze hebben sociaal leven.
Dank je wel voor je blog. Ik weet nu zeker dat mijn paarden het goed hebben
Daarom heb ik ook geen paard. Harstikke mooie, bijzondere en edele beesten waar ik graag tijd mee zou willen delen. Maar ik ben het hen niet waard, niet zolang ik mezelf niet kan wegcijferen om een echte vriend voor hen te zijn.
Mooi artikel!
Haha, en nu snap ik ook waarom iedereen enduranceruiters zo moeilijk vind…
We zijn wedstrijdruiters… maar we gedragen ons als recreatieruiters 9en zo zien de meeste “echte” wedstrijdruiters ons dan ook!)
Dat tig km op een paard rijden met alles wat je onderweg tegen kan komen een heel wat grotere uitdaging is dan 5 a 6 min tussen hekjes huppelen is, is vaak nog steeds niet duidelijk.
Dank voor deze leuke Blog!
Chapeau! Mooi artikel. Wat mij het allermeest verbaast van mensen in de paardenwereld is het gebrek aan connectie tussen ruiter en paard. De houding dat vanuit dominantie en forceren, vaak met pijnigen van het paard , het gewenste resultaat wordt bereikt. Wat een onzin! Dat is iets heel anders dan je paard leiderschap geven. Ik vind het onbegrijpelijk dat er vooral bij de wedstrijdpaarden volledig wordt voorbijgegaan aan de natuur van het paard, namelijk een kuddedier dat sociale contacten, beweging en vrijheid van beweging nodig heeft. Volgens mij gaat het vooral om geld en dure verzekeringen dat deze paarden volledig geisoleerd worden gehouden. Ik heb meer respect voor mensen die hun paard dat geven wat het paard nodig heeft, dat met zachtheid en duidelijk leiderschap doen en vooral kunnen genieten van de band die ze hebben met hun paard. Dus nogmaals…..chapeau! Blijf vooral lekker genieten van Merlijn en who cares wat de anderen vinden!
Fijn zo’n artikel. Mijn paard staat 24 uur 7 dagen per week in de wei of paddock, zonder deken of iets dergelijks. Hier leven wij allebei van op. Voeren, mest ruimen, poetsen en rijden. Ik heb een IJslander, die een immense hekel heeft aan de bak. En ik daardoor ook. 1 x per week doen we, tot op zekere hoogte, braaf de oefeningen die nodig zijn. En we leven allebei op met het buiten rijden. Met als extraatje het dicht maken van het hek. Dat kan zij heel goed. Wij zijn ook van die zwaaiers en gedag zeggers. Vaak krijgen we vrolijke gezichten terug. Soms niet. Vaak zijn mensen enthousiast over die stoere stevige paarden en soms vloeken ze inwendig vanwege een foutje van hun of onze kant. Ik kan vol bewondering kijken naar wedstrijdruiters van alle verschillende takken en ik benijd ze eigenlijk nooit. Dit is mijn plezier en dat het hunne,.
Wat een geweldig stuk!!!!
Ik had de mazzel dat ik een ruin had waarmee ik de bossen in kon, langs tractoren kon rijden maar ook zelf de trailer op en af ging en het geweldig vond om mee te gaan op wedstrijd. Ikzelf zag me niet als wedstrijdruiter maar een ruiter die lekker hobby matig bezig was met paarden. En als het een dag minder ging genot hij lekker van het weiland. Hij is hiermee 22 jaar geworden en zal het zo weer overdoen.
Via een link op fb kwam ik hier terecht. Een artikel naar mijn hart. Ga het verder delen op mn FB
Heerlijk artikel! Ook ik heb me aangepast aan de fysieke beperktheid van mijn paard en sindsdien zijn wij een gelukkige -voor het merendeel- boscrossende combinatie.
Wat ik nog mis in je blog zijn de ‘wedstrijd’ruiters die zich geheel volgens jouw beschrijving gedragen, maar al in geen maanden/jaren op concours zijn geweest. 🙂 I know… Leven en laten leven, maar jeeeeee wat missen ze veel!
Wat een goed artikel! Erg leuk om te lezen dat de oogkleppen er bij sommige wedstrijdruiters dus echt niet (meer) op zitten! Ik ervaar regelmatig wedstrijdruiters in de bossen die met hun paard, vol bandages en andere poespas in een passage voorbij een omgevallen boom rijden en stiekem moet ik dan echt wel een beetje lachen. Hoewel ik soms ook echt wel een beetje jaloers ben als ik de oude eigenaresse van mijn huidige paard een pirouette met hem zie rijden. De beste combinatie lijkt me nog een wedstrijdruiter met het paard aan de bosrand gestald. Lekker een combinatie van beide. Bedankt voor je blog!
Heel mooi stukje en heel herkenbaar. Ook onze trekpaarden worden vaak als ‘minderwaardig’ bekeken terwijl ze super zijn in vele takken van de paardensport.
Beetje hetzelfde dus. Ook wij doen graag ellenlange ritten, gewoon, voor het plezier van de paarden en dat van ons! Vele groetjes!
Nou, perfect gezegd inderdaad!!!
Vooral het stukje ;
” Maar ik denk dat het wel tijd is om elkaar te respecteren. Stel iemand is een betere of minder goede ruiter. Ja, en? Stel iemand heeft een paard met meer of met minder talent. Ja, en? Stel je liever de vraag: is het iemand die goed is voor zijn paard? Er plezier mee heeft? Krijgt het paard een goede training en een paardvriendelijk leven? Dat is waar het om draait.”
Ik rijd al vanaf m’n zesde, heb alleen onderlinge wedstrijden gereden en kwam er al snel achter dat dat niet mijn ding was, ik was meer zo’n indiaan-achtig type, met zo weinig mogelijk op en aan het paard, toch vanalles kunnen doen… Ik Kreeg op m’n 16e te horen dat ik, na 10 jaar zeuren en nog steeds paarden boven de jongens zette, toch wel een pony mocht ;-). Het werd een prachtige Tinker… Ze was 2 en heb haar toen Engels beleerd, maar al gauw sloeg het om naar een eigen stijl, western achtig.. Vaak zonder zadel en zo veel mogelijk losse teugel en veel op stem. Ook ik ben alleen een recreatie-ruiter, maar inderdaad, ik kan me in alles wat je zegt vinden, ik zwaai braaf naar andere ruiters ;-), ik rijd overal, in bossen, duinen, midden in het dorp, zwem in vaarten, ga zonder gevaar wapperende vlaggen en uit de bosjes schietende honden voorbij en wandel doodleuk met paard de dierenwinkel binnen omdat daar een dierenfotograaf is….
Het allerbelangrijkste; ik geniet van wat ik doe, samen met mijn paard, want ook zij vindt rondjes in de bak hobbelen niets aan… Perfekt toch, ieder zijn of haar hobby en laat ieder in zijn of haar waarde..
Amen!
Zo geweldig waar. Ik heb met mijn zo geboren (dacht het niet!!) Superbrave fries pas respect bij mijn dressuurstalgenoten gewonnen nadat ik met haar van rotterdam naar zoetermeer naast en onder de A12 gereden heb. Dwars door het centrum van zoetermeer heen. Nu pas na deze monsterrit tel ik als ruiter mee. Want tja, wedstrijden starten we niet. Maar dit doen ze ons niet na!
Top recreatie de vrijheid van de natuur en dubbel plezier hebben .
Zowel als nu met mijn lieve nieuw aanwinst en de band opbouwen naar elkaar verstaan het is wondelijk om door te maken ze mag van mij genieten en ik zal net als mijn oudere pony nu mijn paardje met de dag gaan kijken wat we samen willen gaan doen.
Met mijn inmiddels oudere pony in 2010 overleden bepaalde ik dat ook zo na een aantal wedstrijdjes geprobeerd te hebben was het telkens prottest ze wilde niet ook al reed ze braaf dresseur L 2 maar achter af nu in de wetenschap van haar slechte hart conditie was het maar goed dat ik op gevoel af ging. Zij gaf aan of we een sprongtje gingen doen in d bak en als ik alles had opgezegt en ze weigerde de bak in te gaan gingen we buiten om. Ben blij met z`n geweldige band wand ook had ieder zijn cometaar zij wist waarneer zij het aankon. En daarbij heeft helaas menig wedstrijdruiter met grote mond het moeten ondervinden dat als het vrouwtje zij zij gaat het vandaag voor niemand doen …
Dan gebeurde het ook zo dus wedstrijdruiters die bedacht hadden dan wel even het over te nemen jammer joh het zand over hun jasjes dropen deze af enige wat ik had was een stille glimlach en gaf haar een foute beloning met een klopje op de schouder. Vertel het ze maar meid. Nee Recreatie Natuurruiter helemaal goed. Ene stuk goedkoper hoor wand ja de standaard ligt een stuk lager dus een merk aan mijn kleding jammer joh doe ik ook niet aan mee. Zelf dekens hebben we toen der tijd zelf gemaakt heerlijk een eigen vrije styl in alles.
TOP
Wat een ontzettend leuke blog! Hear hear!!
Een heel waar verhaal naar mijn idee. Ik heb een veulen gekocht en heb deze ruin alles zelf moeten leren. Gelukkig kwam ik toen hij 6 maanden was al een trainer tegen die het op de “natuurlijke” wijze aanpakt. En daarin staat communicatie ongedwongen, maar wel vanuit eerlijk leiderschap voorop.
Starten met een paard in de kudde te laten leven ook. En alles stap voor stap aanleren, met veel geduld en veel oefenen. Ik heb in mijn “oude tijd” nog op een manege les gehad. Maar gaandeweg vond ik het steeds moeilijker worden om de paarden zo lang op stal te zien staan ipv in een kudde lekker buiten.
En toen ik bij een dressuurproef later hoorde van kijkers dat de jury tijdens mijn proef lekker zat te leuteren en koffie te drinken ipv te kijken ben ik gestopt met die wedstrijden. Alle stress die ik daarnaast merkte bij de ruiters vond ik ook ongezond en vooral slecht voor de paarden die daar uiteraard op reageerden. Toen ik ook nog jonge meisjes hun eigen ponies over hindernissen zag rammen, ja echt letterlijk erover slaan, was ik helemaal klaar met deze wedstrijdruiters.
Echter als mensen daar zin in hebben moeten ze het doen, maar ik zou zo graag willen dat ze wedstrijdrijden combineren met echt goed voor het paard zorgen, dus veel beweging, in een kudde, ruim voldoende hooi of gras en een trainingsmethode waarbij je luistert naar de taal die het paard spreekt en niet de taal die jij hem wil opleggen.
Dank voor je goede blog.
Super leuk artikel.
Ik rij zo een dressuur gefokt wedstrijdpaard die in de baan schrikt van een blaadje wat verkeerd ligt. Maar deze dame rent in t bos vrolijk met de hond mee en vergeet soms dat er nog iemand op zit haha. Daardoor worden de blaadjes in de baan minder eng. Het is jammer dat een loslopende hond op wedstrijden niet gewaardeerd worden. Maar wat zouden ze dan een lol hebben die 2 van mij terwijl we gewoon een M1 proef rijden
Helemaal met je artikel eens, waarbij je nog meer meerwaardig wordt aangekeken als je recreatief rijd met n pony ipv n paard……stom!!
Met een brede lach heb ik je verhaal gelezen. Lekker een beetje aangedikt en hier en daar de spot gedreven. Heerlijk!
Maar o zo waar!
Ik kan er heerlijk van genieten om met mn beste maatje heerlijk door de vrije natuur te hobbelen. Auto’s, tractors, blaffende en rennende honden, paarden in de naastgelegen wei die vrolijk meedraven/galopperen, opvliegende eenden en duiven (alhoewel het van de laatste zo jammer is dat ze blijkbaar niet weg kunnen vliegen zonder de boom half af te breken), hekken, fietsersdoorgangen en bruggetjes. Die doen ons allemaal niets. Ik ben te lui om voor hekken te openen af te stappen. Ik parkeer mijn dame zo dat ik de sluiting kan openen en zij duwt ze daarna open en weer dicht.
Maar vergis je niet, wij ‘recreatiesukkels’ kunnen ook een nette proef neerzetten! Zijn thuis aan het trainen voor het M. Waarom? Nou gewoon omdat het leuk is om te doen en om samen verder te komen. En daar hebben wij geen gek gekleurde jasjes en al die toeters en bellen voor nodig.
Mijn kanjer vindt het heerlijk om voor me te werken en groeit gewoon bij ieder woordje ‘braaf!’ en ik geniet als die ene overgang net weer iets beter gaat dan de vorige keer. Net zo goed als dat we genieten van een heerlijk relaxed ritje buiten of een flinke galop door de wei.
Wat een Top artikel (Y)
k ben ook een “simpele” recreatieruiter. Ik kocht 15 jr geleden mijn, toen 6 jarige, kwpn merrie (Linards x Lucky Boy).
Wedstrijdklaar stond er in de adv.
Tja, daar doen wij dus niet aan. Wij rijden lekker door het veld, langs de weg en genieten misschien nog wel meer dan alle wedstrijdruiters bij elkaar 😉
Een artikel mij uit het hart gegrepen!
Hier word ik blij van. Met respect voor de wens van het dier en een gezonde dosis nuchterheid (en humor) laat je de zgn ‘echte’ ruiters een flink poepie ruiken. Top.
Ik vind het een super mooi artikel ik rijd al heel lang op een manegecwaar bijna elk kind de fnrs proefjes rijd zo deed ik dat ook toen ik nog erg jong was, dan de vraag vond ik het leuk? Nou eigenlijke niet elke keer weer was ik heel nerveus en kon ik de avond ervoor niet slapen ging volle spanning naar stal en reed mijn proefje en was blij als ik klaar was. Bij de F4 aangekomen ben ik gestopt al die wedstrijden waren te serieus voor mij ik hield van paardrijden maar niet op die manier veel te serieus allenmaal en dan die nette kleding die helemaal niet lekker zat nee niks voor mij en 12 jaar verder nog steeds niet. Ik heb nu een fantastisch recreatie paardje waar ik heel trots op ben een mooie appaloosa die heerlijk met zijn kudde van in totaal 7 paarden heel de dag kunnen doen wat ze willen hiermee bedoel ik dat ze een vrije uitloopstal hebben in een heerlijk bosrijke omgeving alle paarden zijn ook 100% bom proef en mankeren nooit wat. Op deze manier zie ik paarden het liefst kunnen doen wat ze willen en niet opgesloten staan in een stal en maar een aantal uur per dag eruit. Daarom vond ok dit ook zo mooi geschreven voor mij betekend het dat je niet de beste hoeft te zijn om erbij te horen en zo heb ik dat altijd al gewild
Gr cheyenne
Leuk stukje Marjan! Je moet iedereen in zijn waarde laten en je bij jezelf afvragen wat jou doel is met een paard. Voorop staat dat een paard een goed leven heeft. Vind het wel jammer dat wij bij een drukke weg wonen en ik door het vele verkeer niet langs de weg ga. Maar de paarden staan de hele dag in een groot weiland en ik stap vaak ook uit in het land… helaas heeft mijn merrie die ik in de Z2 rijd nog steeds soms problemen met bepaalde omgevingen terwijl ze thuis van alles ziet en meemaakt. Dan verprutsen we maar een wedstrijd maakt mij niet uit als ik er thuis maar iedere dag weer mijn plezier aan beleef 🙂
Mooi artikel, alleen jammer van de foto bovenaan. Die is m.i. helemaal niet illustrerend voor de recreatieruiter op de openbare weg. Zonder stijgbeugels en zonder rijhelm of maw zonder controle en zonder bescherming. Twee essentiële zaken voor de recreatieruiter wil die positiever in beeld komen. Vrijheid brengt verplichtingen mee, voor je eigen welzijn, die van je paard en van derden.
Nou Jan, je bedoelt dat ik mijn paard uit de wei heb gehaald en van de wei naar de stal er 100 meter op ben gaan zitten voor de foto. Het is aan achteraf b-weggetje in duitsland. Vervolgens ben ik mijn paard gaan poetsen en opzadelen en met cap gaan rijden. Dit is een foto uit 2011 denk ik. Als particulier heb ik niet de mogelijkheid om een fotograaf in te huren om voor ieder blog dat ik schrijf de perfect bijpassende foto te maken.
Hoi Marjan. Niet aanvallend bedoeld hoor en ik dacht wel dat er een uitleg voor was maar in de strijd voor de rechten van de buitenrijder/wandelaar (is een groot deel van de recreatieruiters neem ik aan) is veiligheid en controle een heel belangrijk onderwerp tegenover andere (sterkere) weggebruikers zoals fietsers en automobilisten. Vandaar dat ik die bovenste foto niet representatief vond voor de buitenruiter, de onderste daarentegen wel. Mijn gedacht.
De eerste foto is het rustige paadje tussen de wei en de stal, waar alle paarden (50) ook los van de wei naar de stal over lopen.
De tweede foto is een wedstrijd over 25 km paardrijden met 200 deelnemers. Ik heb er een rood petje op mijn hoofd, mijn moeder rijdt ook caploos. Het is de enige foto van mezelf op Felida. Die foto is meer dan 17 jaar oud, ik denk dat de helft van de deelnemers zonder cap reed, want daar dacht niemand toen over na. Het idiote is natuurlijk ook dat Z dressuurrijden persé met een hoedje moest, dus op dressuurwedstrijden mocht ik in de ring mn cap niet eens op. Met een ander paard – nogal een lastpak – reed ik daarom altijd met cap los om daarna met hoedje de ring in te rijden.
wilde nog even zeggen dat ik het prachtig foto vind in mijn ogen laat je dan zien dat je 1 bent met je paard. ook al is het niet volgens de regels
liefs helena
Erg leuk en mooi stuk! Ik ben zelf niet echt een paardenmens, vroeger wel wat gereden, maar (helaas) nooit de mogelijkheid gehad om een eigen paard of pony te bezitten. Maar waar ik me altijd over verbaas – als we het toch over discriminatie hebben- is dat bij de afkomst van een paard de moeder blijkbaar niet meetelt. Vader x vader van de moeder, dat wordt vermeld! Jij noemt ook de moeder van je paard in je verhaal, maar bij de afkomst (Weltmeijer x Wisconsin) is er ‘geen plek’ om de moeder te noemen. Nogmaals, ik ben geen paardenmens, maar volgens mij zijn de verschillen in sportprestaties van merries en hengsten/ruinen niet zo heel groot, toch?
Ha Saskia, Felida (v. Wisconsin) staat op de onderste foto bij het artikel, met haar prestaties! Ik rij op deze foto dus op de moeder van mijn paard en mijn eigen moeder rijdt hier naast me. Vrij uniek.
Wat een goed artikel. Volledig mee eens!!! Helaas kan ik ook niet meer ieder weekend op wedstrijd door de peesblessure van mijn paard. Het liefste dat hij deed was eventing en springen. Onze prognose 2,5 jaar geleden was; hou rekening met nooit meer crossen en nooit meer springen. Slik… Met 1 paard ben je gauw uit de running. Ook ik had de keus… paard wegdoen of me aanpassen aan wat mijn paard nog kon. Geen moeilijke keuze voor mij. Mijn paard had 10 jaar veel voor mij gedaan, veel mee op wedstrijd geweest dus nu zou ik doen wat ik kon voor hem. Nouuuuu wat heb ik een commentaar gehad van “wedstrijdrijdend” Nederland. Alleen omdat ik mn paard niet gelijk afdank als hij een ernstige blessure heeft. Ondertussen heeft hij nog problemen met zijn bekken en si gewricht gekregen en meerdere malen dingen zoals een trap van een ander paard gehad, diverse beenwonden door vrolijk gedoe in de wei etc. Toch doe ik hem niet weg. Hij is 16 en ik geloof in hem. Hij is inmiddels weer zover (was ie vorig jaar al maar door stomme dingen gebeurde er steeds weer iets waardoor ie periodes eruit was) dat we weer springen. Ons doel is nu echt fun hebben met elkaar. Hij bloeit helemaal op als ie mag springen. We doen niet gek. Gewoon een rondje BB of hopelijk ooit weer B. Meer niet. Dit mag ook. De dierenarts heeft hem weer goedgekeurd voor alles. Zelfs eventing. Maar dat doe ik liever niet… springen is toch iets saver. De crossterreinen zijn vaak toch te zwaar voor hem. Niet de hindernissen zelf. Ik word zo blij als ik mn paard zie genieten dat ie weer mee naar buiten mag, een sprongetje kan maken of een rondje aan de longe of in de bak. Je bent gek dat je weer met hem springt krijg je nu weer…. altijd commentaar. Maar ik doe nu echt wat ik zelf denk dat goed is voor mijn paard. Dat is 1 ding wat ik geleerd heb van zijn peesblessure… niet naar iedereen willen luisteren. Ik wil gewoon graag dat mn paard leuke laatste jaren heeft en nog kan genieten van wat hij doet. Hij wordt zo blij van een sprongetje en het feit dat ie weer eens mee mag ergens naartoe. En dat maakt mij weer superblij. Het is een heel gevoelig dier en ik ken hem nu al 12 jaar… hij heeft zoveel voor mij gedaan. Gewoon al door er te zijn na het overlijden van mijn vader 12 jaar geleden. Nu ben ik er voor hem. En ik dank hem zeker niet af na alles. Toch zijn er heel veel (wedstrijd)ruiters die je voor gek verklaren of je een wedstrijdje misgunnen. Zo jammer… ik geniet in ieder geval met volle teugen van mn paard. Overal. In de bak, met springen, met een buitenrit. En op stal ;-). Ik pas me aan naar zijn kunnen en zo gaan we weer meedoen met wedstrijdjes. De seniorenwedstrijden 35+ welteverstaan. Daar is het gezellig en zijn we wel gewenst. Daar mogen we lekker rondrijden zonder gezeur. Soms vind ik het echt jammer dat de sfeer op de reguliere wedstrijden zo veranderd is. Want ik hoop toch een keer weer B te rijden. Zonder te horen dat een recreatieruiter zonder winnaarsmentaliteit daar niet thuis hoort. Want dat werd letterlijk gezegd. En nu ga ik zo eens even weer heerlijk genieten van mn paard en lekker naar buiten met hem. Gewoon omdat het kan :-). Daarna gaat hij lekker in de wei net als zijn hele peesblessure. Omdat ik weiger hem op te sluiten en te zien wegkwijnen.
Super artikel. Ik ben het er helemaal mee eens.
Amen!
Mooi artikel! Sluit me tevens ook helemaal aan bij Esther Groen:)
Hallo,
Ik ben het zeker met je eens, mijn dochter Sharon heeft meerdere paarden en deze dieren komen ook veel buiten tijdens een buitenrit. Bij ons is het geen product dat moet scoren maar een hobby die ze leuk vinden. Natuurlijk gaat ze ook met de dieren op wedstrijd maar echt zware trainingen doen ze nooit. Gewoon lekker met rust en vertrouwen je paard naar een volgende klasse brengen maar GENIETEN doen ze zeker:) Veel wedstrijdruiters hebben het hoog in hun vol, ze denken dat ze alles zijn en ze zien hun dier/ dieren vaak als een product. Alles draait om geld. Niet ieder paard is al met drie jaar klaar om getraind te worden, Soms is een paard er pas met een jaar of 8 aan toe. wij hebben een 6 jarige die nu pas proefjes begint te lopen maar die eerder zo gek was als een deur. Veel buitenritjes gaven haar vertrouwen en nu kun je haar vergelijken met een driejarige:) HARDLOPERS zijn immers DOODLOPERS en pas je trainigswijze op het niveau en kunnen van je paard aan:) Niet aan je frustraties!!!!!! Sharon rijd met haar zusjes veel buiten en je ziet dat iedereen ervan geniet:) Ik heb tevreden kids en tevreden paarden op stal:)
Heerlijk om te lezen en waar! Het respect boor elkaar is voor elkaar is vaak ver te zoeken en men kijkt vaak op elkaar neer…
Ik heb een 23 jarige merrie die menig wedstrijd op Duindigt gewonnen heeft, maar haar oude eigenaar heeft haar nog nooit zo ontspannen gezien etc als bij mij op het land.
Met mijn jongere merrie merk ik dat afwisseling goed doet voor haar. Ze staat lekker in de kudde, ene keer lekkere buitenrit, andere keer trainen in de bak, dan met “oma” er lekker bij wandelen aan de hand.
Ik voorheen ook wedstrijdspringruiter.
De oude opleiding in Deurne gevolgd en fulltime gewerkt in de paarden.
Sinds een zwaar auto-ongeluk is dit niet meer mogelijk.
Nu rij ik alleen nog beetje buiten.
Ook heeft een van mn paarden een ongeluk gehad. Waardoor hij geopereerd moest worden.
Hij zal nooit meer dat wedstrijdpaard worden en ik de wedstrijdruiter.
Ondanks t nog de dezelfde paarden zijn en ik zelfde persoon word er nu ook neerslachtig naar ons gekeken.
De merrie blijft een model merrie die m dressuur kan lopen. En de ruin die eerst altijd zoveel fans had omdat hij de sterren van de hemel sprong worden nu ook gezien als een dom paard die niks hoeven te doen. Terwijl t nog de zelfde slimme werkwillige paarden zijn. En ik? Ik stel niks meer voor. Beetje jammer maar ben allang blij dat ik nog rondjes buiten kan stappen. Dus ik laat de mensen maar denken.
Helemaal mee eens.
Af en toe een wedstrijd rijden lijkt me wel leuk.
Maar dan moet je ook een paard hebben die dit leuk vind.
Als ik met mijn haflinger de bak in rijd (om te lessen) werd hij niet vrolijker.
Ik rijd 4x in de week door het bos, als mijn paard van het erf stapt heeft hij
gelijk de oortjes naar voren en weet hij waar we heen gaan.
Als hij het bos ziet word hij helemaal blij.
Daar gaat het toch om?
Ik heb thuis geen bak waar ik in kan rijden, mijn paard heeft een stuk land en een mooie box.
We hebben wel in de buurt een bak waar ik dan zo af en toe in rijd.
Maar meestal rijden wij lekker vier keer per week door het bos.
Niet om te presteren maar gewoon lekker ontspannen en genieten.
Super goed artikel! Ik heb een Friese ruin van 19 jaar en tot ongeveer 3 jaar geleden was ik redelijk fanatiek met de dressuursport bezig. Daarnaast ook altijd heel veel buiten gereden voor de afwisseling en ontspanning. Maar ook ik heb me inmiddels aan moeten passen aan de fysieke gesteldheid van mijn paard. Zonder problemen overigens. De gezondheid van mijn paard vind ik veel belangrijker dan het leveren van sportprestaties. Ik rijd hem nu nog licht dressuurmatig om hem los in zijn lijf te houden en verder doen we veel buitenritten, heeeeerlijk! Je gaat ook dingen ontdekken die je nog wel samen kan, zo ben ik kort geleden begonnen met het werken aan de hand (dress. aan de hand). Erg leuk om te doen! En…… ik geniet nu nog meer alle momenten dat het goed gaat met mijn ouwe trouwe vriend, want dat is hij zeker!
Superleuk artikel, toch fijn dat ik nu weet dat ik minderwaardig ben en ook ik heb Z gereden en rij nu alleen nog receratief. Wel op wedstrijdpaarden die ik lekker laat ontspannen en waarmee ik heerlijk kan werken aan rust, regelmaat en ritme.
Heel herkenbaar. Ik kom van een ‘dure’ sportstal, heb veel wedstrijden gereden met dure sportpaarden. Mijn laatste sportpaarden heb ik een paar jaar geleden verkocht naar een super plek. Ze hebben het erg naar hun zin. Nu, jaren later, hebben mijn vriend en ik een leuke jonge merrie gekocht. Een kruising Percheron, zonder afstammingspapieren. Zij moet nog beleerd worden, maar ik krijg natuurlijk al vaak de vraag: ‘Wat ga je er mee doen?’ ‘Nou, ehm we zien wel. Waarschijnlijk lekker het bos in en/of meerdaagse tochten maken.’
Het antwoord is vaak: ‘Tsja, tis ook geen KWPN-er he….dan ga je d’r ook niet gauw mee naar wedstrijden he’ Alsof ‘het merk’ wat uitmaakt in hoeveel wij om elkaar geven en hoeveel plezier we aan elkaar beleven…. zucht.
Ik rijdt ook een paard bij voor de pensionhouder van de stal waar onze merrie ook staat. Het is een super leuke maar pittige merrie met een heel eigen willetje. Ik vind haar geweldig. Geniet intens en leer (ja, dat kan ook nu nog) erg veel van haar. Het is een Fjord.
Dat ik als ‘oud-wedstrijdruiter’ nu op een Fjord voornamelijk bosritten maak is voor velen blijkbaar genoeg reden om mij met een glimlach af te wimpelen. Af en toe wandel ik zelfs alleen met de paarden… Wanneer ik dan op een wedstrijdterrein ben om een vriendin te helpen en aan te moedigen, krijg ik nog wel eens schampere opmerkingen: ‘Ach, wat weet jij er nou van. Je rijdt niet eens wedstrijden (meer). Mijn sportpaard is wel even wat anders dan die suffe Fjord hoor’.
Ik lach me in een vuistje om die sneue reacties. Ik geef ze het te doen met een paard met zo’n sterk karakter dat zich (erg) snel opwindt en het lijf heeft van een krachtpatser langs een gierende kettingzaag van Staatsbosbeheer te rijden of loslopende honden te negeren en toch keurig onder controle te blijven. Of bij een bal van spelende kinderen die onder haar buik doorschiet. Of bij trekkers, vrachtwagens, de trein… Ook wordt ik er lichtelijk niet goed van als men commentaar geeft over dat ‘ze niet goed aan de teugel loopt’. Alsof een paard altijd en alleen maar volledig in de krul moet lopen. Mag het ook gewoon even paard zijn? Ze mag hues wel even lekker orndkijken in het bos en haar hoofd omhoog brengen om de frisse lucht in te snuiven. Kom op zeg, ik geniet. Dat mag zij dan toch zeker ook? En dan al die afgunst ook op het wedstrijdterrein. Jeemig, als we nou eens wat vriendelijker tegen elkaar zouden doen, zou dat al de helft schelen. Jammer hoor…. Wij, het suffe Fjordje en de afstammingsloze merrie en ik, werken vooralsnog eerst maar eens aan ontspanning, de rest is ooit. Lijkt me belangrijker én prettiger. Voor mij en de paarden. 🙂
heerlijk artikel……Ik heb ook zó genoten van je artikel in 2007, over de WK ijslanders. Nu weer een stukje waarin respect voor elkaar en respect als ruiter voor een paard voorop staat! Fijn….
Geweldig! Ik ben een recreatie ruiter, die inderdaad dacht een goed paard te kopen, nu kwam ik nog wel wat problemen tegen.. Maar, van alles kun je leren, dus nu al samen met hem wat aantal jaartjes aan de slag met ‘enge’ dingen minder eng maken. Met succes, al krijg je er wel geduld van! Ik train sinds een tijd ook dressuur matig, wel op de centered riding methode, mijn paard is geheel veranderd erdoor! Niet alleen fysiek maar ook mentaal, ik train niet voor de sport maar voor ons, om gezond te blijven 🙂 dit alles wel bitloos, dat geeft een stuk meer rust voor beide!
Dit verhaal waren alle woorden die ik zocht, ik ga m delen & onthouden, TOP!
Geweldig artikel! Ik heb zelf jarenlang dressurwedstrijden gereden en ik was op het laatst zó klaar met die dressuur prikkers die elkaar het licht in de ogen niet gunden. Toen ik 6 jaar geleden op zoek was naar een nieuw maatje, viel mijn oog op een plaatje van een Tinker. Het klikte meteen. Maar de reacties van veel mensen heeft me toen diep gekwetst. “Wat moet je in vredesnaam met een Tinker? !?” Was een veel voorkomende vraag. Of: “Jij…..een Tinker? !?!?!?” Als ik dan vertelde dat ik lekker relaxed wilde gaan rijden, schudde men vaak het hoofd om vervolgens nooit meer iets van zich te laten horen/zien. Heel vreemd vond ik dat! Nu, bijna 7 jaar later, zal het mij een biet zijn wat mensen denken. Ik heb mega veel plezier met mijn Tinker. We zijn bezig met Recht Richten, maken heerlijke buitenritten en doen aan vrijheids dressuur. Elke keer als bij de wei kom fietsen, wordt ik vrolijk hinnikend begroet. Dát is wat telt, dát is onbetaalbaar! ! Bedankt Marjan dat je het voor de recreatie ruiter opneemt! Warme groet, Anita Domhof en Tinker Captain Jack Sparrow.
Inhoudelijk uitstekend artikel. Bovendien erg goed geschreven.
Ik ben je zeer dankbaar voor dit mooie artikel, ga zo door, top!!!!!!!!!!!
Geweldig stuk om te lezen. Amen!!
Ik vind dit een heel mooi artikel! Ben zelf een recreatieruiter, kan stap, draf en galop en sturen niets meer en niets minder, heb een echt bospaardje en ik voel mij heel goed op mijn paard in het bos! Mijn paard staat met drie andere waarvan twee pony’s op de wei en ze voelen zich allemaal super gelukkig! Wat wil je meer: eten, drinken en weide op tijd en stond, slapen op tijd en stond en leuk de bos in en liefst geen pistewerk want dat vind ze maar niets want dan loopt ze voor haar evenveel. Mijn paard gelukkig, ik ook gelukkig!!!
Dit is geschreven door een paardenmens en deze zijn erg zeldzaam en derhalve erg kundig.
Wat hier boven is beschreven gaat in principe over (mensen met paarden) die meer weten of hun eigen doelen Kleding bekers en schijnwerpers dan over paarden. Toch doen ze uitstralen dat ze super op de hoogte zijn en hebben voor elk argument wat hen niet past wel en antwoord waar paarden nog nooit van hebben gehoord. En het derhalve ook niet snappen. Het baasje wordt dan boos en nog bozer als het paard het na veel nadenken toch niet snapt, hier is echter maar een ding niet duidelijk, het grote gemis aan zelfreflectie.
En hun luisteraars hebben nooit echt leren luisteren wat dat is voelen zonder woorden en daar zijn paarden meesters in. Dus als ze ook meester willen worden moeten ze gaan leren luisteren naar paarden.
En als ze dat beheersen dan luisteren hun paarden naar hun, en beleven ze tijd van hun leven met paarden.
Topcolumn ! Genieten van je paard en je paard van jou, daar gaat het toch om ! Of je dat nu in het bos doet, in de dressuurbaan, met springen, Klassieke Rijkunst, endurance of wat dan ook, dat maakt niet uit ! Respecteer dat de ene hiervan geniet en d andere daarvan ! We hebben allemaal iets gemeenschappelijk, namelijk de liefde voor het paard !
erg mooi artikel ik rij geen wedstrijden meer en ik voel mij zelf nu veel beter (heeft ook meer redens ) want help nu ander eigenaars min of meer met rijden en vertrouwen en dat bevalt mij veel beter de dank baarheid is veel meer waard
liefs helena